Enkele tijd terug begon ik een zoektocht naar bewijs voor het bestaan van Jezus. Mijn aandacht richtte zich daarbij voornamelijk op niet-christelijke geschiedschrijvers. Ik wilde ontdekken hoe zij het leven van Jezus beschreven en welke gebeurtenissen zij hebben vastgelegd. Daarnaast was ik benieuwd naar de manier waarop de eerste christenen hun leven vormgaven.
Er is een verhaal dat mijn hart diep heeft geraakt: het verhaal over de vervolging van de eerste christenen onder het bewind van keizer Nero. Dit indrukwekkende relaas is te lezen in hoofdstuk 44 van Publili Cornelii Taciti Annales. Je kunt het terugvinden op de volgende website: https://benbijnsdorp.nl/ann15_42.html
| Hoofdstuk 44 | |
| 15.44.1. Et haec quidem humanis consiliis providebantur. Mox petita dis piacula aditique Sibyllae libri, ex quibus supplicatum Volcano et Cereri Proserpinaeque, ac propitiata Iuno per matronas, primum in Capitolio, deinde apud proximum mare, unde hausta aqua templum et simulacrum deae perspersum est; et sellisternia ac pervigilia celebravere feminae, quibus mariti erant. | 15.44.1. En deze maatregelen werden al getroffen op grond van rationele overwegingen. Verder zijn er zoenoffers gebracht aan de goden en zijn de Sibyllijnse boeken geraadpleegd en op grond hiervan zijn er smeekbeden gericht tot Vulcanus en Ceres en Proserpina, en de gunst van Iuno werd afgesmeekt door de huismoeders, eerst in het Kapitool, daarna aan de kust van de dichtstbijgelegen zee, met het water waaruit de tempel en het beeld van de godin besprenkeld is; en de pas gehuwde vrouwen vierden sellisternia en nachtwaken. |
| 15.44.2. Sed non ope humana, non largitionibus principis aut deum placamentis decedebat infamia, quin iussum incendium crederetur. Ergo abolendo rumori Nero subdidit reos et quaesitissimis poenis adfecit, quos per flagitia invisos vulgus Christianos appellabat. | 15.44.2. Maar noch door menselijke middelen, noch door schenkingen van de keizer of verzoeningdiensten voor de goden kon de schande weggenomen worden dat men geloofde dat de brand op bevel was aangestoken. Derhalve heeft Nero, om dit gerucht radicaal uit de weg te ruimen schuldigen verzonnen en met de meest geraffineerde straffen laten boeten; dat waren degenen die, gehaat om hun schanddaden, het volk ‘Christenen’ noemde. |
| 15.44.3. Auctor nominis eius Christus Tibero imperitante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio adfectus erat; repressaque in praesens exitiablilis superstitio rursum erumpebat, non modo per Iudaeam, originem eius mali, sed per urbem etiam, quo cuncta undique atrocia aut pudenda confluunt celebranturque. | 15.44.3. De man aan wie deze naam ontleend is, Christus, was onder de regering van Tiberius door de landvoogd Pontius Pilatus ter dood gebracht en, hoewel dit verwerpelijke bijgeloof voor het moment onderdrukt was stak het toch weer de kop op, niet alleen in Judea, de bakermat van dit kwaad, maar ook in de stad, waarheen nu eenmaal van alle kanten alle afschuwelijks of schaamteloosheid bijeenkomt en in ere gehouden wordt. |
| 15.44.4. Igitur primum correpti qui fatebantur, deinde indicio eorum multitudo ingens haud proinde in crimine incendii quam odio humani generis convicti sunt. Et pereuntibus addita ludibria, ut ferarum tergis contecti laniatu canum interirent aut crucibus adfixi aut flammandi atque, ubi defecisset dies, in usum nocturni luminis urerentur. | 15.44.4. Zodoende zijn eerst degenen die er voor uit kwamen gevangen genomen, vervolgens op hun aanwijzingen een zeer grote menigte die in staat van beschuldiging gesteld werd, niet zozeer aan het aanstichten van de brand als wel aan haat jegens de mensheid. En men bespotte hen bij hun dood door ze, bekleed met de huiden van wilde dieren, om te laten komen, verscheurd door honden of aan het kruis genageld ofwel moesten ze, voor de vuurdood bestemd, bij het vallen van de avond dienen tot verlichting bij nacht. |
| 15.44.5. Hortos suos ei spectaculo Nero obtulerat, et circense ludicrum edebat, habitu aurigae permixtus plebi vel curriculo insistens. Unde quamquam adversus sontes et novissima exempla meritos miseratio oriebatur, tamquam non utilitate publica, sed in saevitiam unius absumerentur. | 15.44.5. Nero had zijn eigen tuinen voor dit schouwspel aangeboden en bood circusspelen aan terwijl hij zich in de uitdossing van een wagenmenner mengde onder het volk of werkelijk op een wagen plaats nam. Als gevolg hiervan kwam er medelijden op voor hen die dan wel schuldig waren en de meest ongehoorde straffen verdiend hadden maar die, zo vond men, niet aan het belang van de staat geofferd werden maar aan de wreedheid van één man. |
Als ik eraan denk, hoeveel bloed het mijn broeders en zusters heeft gekost opdat ik in Jezus mag geloven, voel ik diepe dankbaarheid en nederigheid. Hoe vaak heb ik om kleine, onbenullige dingen bij de Vader geklaagd? Hoe vaak ben ik ongehoorzaam en ondankbaar geweest, terwijl christenen eeuwen geleden (en nog steeds ) hun leven gaven voor hun geloof? Zij werden tot de dood veroordeeld, vaak op de meest gruwelijke manieren: verscheurd door honden, gekruisigd, of bestemd voor de vuurdood waarbij hun lichamen bij het vallen van de avond dienden als verlichting in de duisternis.
Hier bevinden we ons, vaak in onze comfortzone, terughoudend en soms angstig om voor Jezus op te staan en Zijn liefde te brengen naar plaatsen waar die het hardst nodig is. Toch roept het bloed van de gelovigen ons op om te handelen. Wat zegt de Bijbel hierover?
Genesis 4:10 (HSV)
“En Hij zei: Wat hebt u gedaan? Hoor, het bloed van uw broer roept tot Mij vanaf de aardbodem!”
🩸 Context: Dit zegt God tegen Kaïn nadat hij zijn broer Abel heeft gedood. Het bloed van Abel wordt voorgesteld als iets dat tot God roept om gerechtigheid.
Hebreeën 12:24 (HSV)
“…en tot Jezus, de Middelaar van het nieuwe verbond, en tot het bloed van de besprenging, dat van betere dingen spreekt dan dat van Abel.”
🩸 Context: Hier wordt verwezen naar het bloed van Jezus, dat van betere dingen spreekt dan het bloed van Abel. Waar Abels bloed om wraak of gerechtigheid roept, spreekt Jezus’ bloed over vergeving en verzoening.
De Bijbel hecht grote betekenis aan bloed en gebruikt het als een krachtig symbool. Bloed staat in de Schrift vaak voor leven, verzoening en het verbond tussen God en de mens. In het Oude Testament werd bloed van offerdieren gebruikt om zonden te bedekken en verzoening te brengen tussen God en Zijn volk. Het diende als een zichtbare herinnering aan de ernst van zonde en de noodzaak van vergeving.
In het Nieuwe Testament wordt deze symboliek vervuld in het bloed van Jezus Christus. Zijn offer aan het kruis bracht niet alleen verzoening, maar ook een nieuw verbond dat redding en eeuwig leven biedt aan allen die in Hem geloven. Het bloed van Christus wordt gezien als reinigend, bevrijdend en krachtig genoeg om elke zonde weg te nemen. Hierdoor wordt bloed in de Bijbel een teken van hoop, genade en de onvoorwaardelijke liefde van God.
Wat spreekt het bloed van de eerste christenen? Zij vonden Jezus zo kostbaar dat ze bereid waren hun leven op te offeren, omdat ze wisten dat de dood niet het einde is, maar slechts het begin van een veel grotere reis. Maar hoe kostbaar vind ik Jezus? Zou ik mijn leven voor Hem willen geven? En wat betekent het eigenlijk om je leven voor Jezus op te geven?
Voor mij draait alles om mijn agenda. Mijn leven wordt gevormd door mijn tijd, mijn plannen en mijn eigen overtuigingen. Het betekent dat ik niet kies voor gemak, zoals ontspannen op mijn balkon in de zon, maar er bewust voor kies om naar de wereld om me heen te kijken. Naar mensen die mij niets kunnen teruggeven, maar aan wie ik de hoop mag delen die ik in Jezus heb gevonden.
Johannes 15:13 (NBV / HSV)
“Niemand heeft een grotere liefde dan deze, namelijk dat iemand zijn leven geeft voor zijn vrienden.”
Jezus toont ons wat echte liefde betekent: jezelf volledig inzetten voor anderen – je tijd, energie, plannen en middelen. Hij liet zien hoe waardevol het is om in mensen te investeren; dat was de ware reden van zijn offer. Ben jij bereid je leven te geven voor een groter doel? In zekere zin betekent het sterven aan je eigen verlangens. Maar wat krijg je daarvoor terug? Is het echt de moeite waard?
Ik spreek uit eigen ervaring wanneer ik zeg dat het absoluut de moeite waard is. Hoe meer ik mezelf weggeef, hoe meer ik vervuld word met de liefde, vreugde, kracht en energie van de Heilige Geest. Die vreugde stroomt door mijn hele wezen, zodat ik volledig vervuld mag zijn van Hem. Het is op die plek dat wonderen plaatsvinden. Het is daar waar het onverwachte en het onmogelijke werkelijkheid worden.
